Bej den Ärbeit trappiert

Jan Peters was en Daghüjer än had sich sin lävelang schlecht än recht dörgeschloahn. All dän Tid hat hej mehr Fleutekäs as Speck tössen et Bot gehad. Än nou läj hej op´t Sterve. Dän Heerohme stung bej öm, mor wat sät man in sönne Oogenbleck dän ärmen Dropp, dän in sin Läwe mehr Vodriet as Freud  gehad hät?

Än so sej dän Heerohme, Jan soll mor blej sin, dat hej nou den heele Rommel achter sich loate, än in en bätere Welt goahn kos. Mor Jan saanekden: "Wat häm ek dann vön Läwe gehad! In´t Fruchjohr bej den Buur et Feld gebaut, in den Baut gemäjt van dat de Sonn opging bes dat de Fleermüüs floge; in den Hervs bej den Vossenbuur de Ärpele ütgemakt, än dann de rüwe; in de Wenter gedorssen of Holt geklövt. So ging dat all die Johre."

"Ja, ja" säj dän Heerohme noch eene Kier, "nou kriegt gej Röst, bej den Liewen Heer."

"Hör min op, dor sall sich well niet völl verändere. Dän hät seker ok Ärbeit vör min. Dann mot ek de Wolke schockele, dat dän Rägen op de Erd fellt, s´märgens de Sonn harütloate än s´ovends de Moand putze än all die Sterndjes blank riewe. Vertellt min mor garnex! Wenn van den Liewen Heer ens bej den Ärbejt trappiert wörd, dän kömmt dor niet mehr van af."